Όταν στα στρατόπεδα δεν υπάρχει η πρόβλεψη για ΑΜΕΑ, ψυχική υγεία και λοιπά ευάλωτα, ή το πώς θα μετακινηθούν αυτά σε υπηρεσίες, όταν η ιατρική μέριμνα είναι υποτυπώδης ως απούσα, οι συνθήκες άθλιες στα περισσότερα, η είσοδος των αλληλέγγυων που στηρίζουν ουσιαστικά τους ευπαθείς απαγορεύεται, όταν σε μια νύχτα τα “κέντρα φιλοξενίας” μπορούν να μετατραπούν σε φυλακές με μια εντολή των άνω (διαβάστε το πρόσφατο νομοσχέδιο και τις αποχωρήσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων), όταν το relocation, το skype και το άσυλο έχουν κολλήσει ή για να είμαστε ειλικρινείς δε λειτουργούν καθόλου, ΚΑΙ για τα ευάλωτα, είτε καταγράφονται είτε όχι, όταν η ξενοφοβία οργιάζει, όταν άνθρωποι, πρόσφυγες πολέμου, με ληγμένα υπηρεσιακά ήδη αντιμετωπίζουν προσαγωγές, κράτηση και απελάσεις, όταν (αφήνουμε ένα κενό για να γράψουν οι άνθρωποι που ήταν και είναι στο πεδίο δίπλα στους πρόσφυγες)
τότε,
ας γίνει αντιληπτή η επιτακτική ανάγκη ανθρώπινης προσέγγισης, είτε μιλάμε για μια πορεία, μια κατάληψη στέγης, είτε για ένα ενημερωτικό φυλλάδιο, μια μεταφορά σε ένα γιατρό, ένα σπίτι που ανοίγει, ένα πιάτο φαγητό, έναν διάλογο έστω και με τα μάτια σε άγνωστη γλώσσα.
Γιατί, αν μετά από όλα αυτά, ακόμα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, εμείς δεν μπορούμε.