Δεν ήταν επιλογή. Ηταν το αυτονόητο.
31 Γενάρη – 27 Απρίλη 2016.
Για τις νύχτες στην Ε2 και τη Πέτρινη Αποθήκη.
Γραμμένο ένα μήνα πριν, το δικό μας Αντίο.
_______________________________________________
Το λιμάνι του Πειραιά από το φθινόπωρο αλλά κυρίως τους τελευταίους μήνες, είναι δύο κόσμοι.
Οι σταρ, οι κάμερες των καθεστωτικών, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι επαγγελματίες του εθελοντισμού με τις αυστηρές ανακοινώσεις, οι αδιάφορες οργανώσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις), τα άδεια κοντέινερ ιατρικών συλλόγων, οι φασίστες, οι κομματικοί, οι ρατσιστές ένστολοι, οι ρατσιστές ασφαλίτες, οι διακινητές, οι ταξιτζήδες που υπερχρέωναν, τα δελτία τύπου υπουργείων ότι όλα καλά, οι δηλώσεις επίσης, τα άρθρα, τα δακρύβρεχτα ποσταρίσματα των απόντων, όλοι αυτοί οι υπηρέτες της εξουσίας, του κέρδους, της αυτοπροβολής και της υπεραξίας, είναι ο ένας.
_______________________________________________
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 10 Μαρτίου, ένα πρωινό που εξαιτίας αυτού του κόσμου παραπάνω, πήγαμε να τα παρατήσουμε, αλλά δεν το κάναμε).
_______________________________________________
Ο άλλος κόσμος λοιπόν είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί.
Δίπλα στους πρόσφυγες.
Αρχικά εκείνοι που ως λειτουργοί έκαναν για εβδομάδες ολόκληρες εξοντωτικές βάρδιες για να μην χαθεί ανθρώπινη ζωή και προς τιμήν τους δεν δέχθηκαν να καταγραφούν και καπελωθούν από το κράτος όταν τους ζητήθηκε.
Και μετά οι αλληλέγγυοι.
Άνθρωποι που αρρώστησαν, που έπαθαν υπερκόπωση, που υπερχρεώθηκαν σε κινητά και βενζίνες, που έβαλαν από τη τσέπη τους για τις έκτακτες ανάγκες, άνθρωποι συνήθως άνεργοι, φοιτητές, με χαμηλό εισόδημα, συνταξιούχοι.
Που δεν θα μάθετε τα ονόματά τους, ούτε θα τους δείτε σε κάποιο κανάλι.
Που έμαθαν τα του ασύλου και της ένταξης καλύτερα από τις ίδιες της οργανώσεις.
Που περιφρουρούσαν.
Που έτρεχαν ανθρώπους σε ιδιώτες γιατρούς, κέντρα ημέρας και τα νοσοκομεία και ξενύχτησαν σε αυτά.
Που έκαναν βάρδιες επτά το απόγευμα με επτά το πρωί και έμεναν και μέχρι τις έντεκα για να βοηθήσουν τους πρωινούς.
Που έφαγαν ξανά και ξανά, τρικλοποδιές από αυτούς που τους “χάλαγαν τη δουλίτσα”.
Που πέταξαν έξω με προσωπικό τους κίνδυνο όποιον λυμαίνεται τους πρόσφυγες.
Που φιλοξένησαν κόσμο. Που πλήρωσαν ξενοδοχεία. Που προσέφεραν ένα ζεστό μπάνιο σε ανθρώπους και ένα ωραίο καφέ ή ένα φαγητό ή μια βόλτα.
Που είχαν στα κινητά τους τα τηλέφωνα των προσφύγων και κατεβασμένα προγράμματα μετάφρασης σε αραβικά και φαρσί και εφαρμογές επικοινωνίας μεταξύ τους για τα έκτακτα.
Που βρήκαν ανάμεσα στους πρόσφυγες μεταφραστές και γιατρούς και έστησαν στο βαθμό που μπορούσαν την αυτοοργάνωση.
Που βρήκαν μέσα στη νύχτα μια σκηνή, μια κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες για ένα μωρό ακόμα και με κλειδωμένες αποθήκες.
Που έμαθαν τις ιστορίες ανθρώπων θυμάτων βασανιστηρίων, πολέμων, απαγωγών, εκβιασμών, ακρωτηριασμένων, τραυματιών από οβίδες, βομβαρδισμούς, στρατιωτικά μαχαίρια, ανθρώπων με κρίσεις πανικού, ανήλικων παιδιών που ταξίδεψαν μόνα, ανθρώπων με τις οικογένειες ξεκληρισμένες, με χαμένα μέλη των οικογενειών στα σύνορα άλλων χωρών, ανθρώπων κυνηγημένων από τις κυβερνήσεις τους, ανθρώπων με νεκρούς στα ναυάγια, ανθρώπων χωρισμένων από τους δικούς τους σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Που γέμιζαν με μηνύματα τα κινητά συνεννόησης τη νύχτα με τις λέξεις μωρά εμπύρετα, κρυώνει, σπαστική τετραπληγία, άργησε το ασθενοφόρο, μεταστατικός καρκίνος, εξάρθωση, βρογχικό άσθμα, αυτισμός, βρέχει, ήρθε πλοίο, εγκεφαλική παράλυση, γεννάει, δεν μιλάει αγγλικά, θέλει να πάει στο νοσοκομείο να δει το γιο της, κλαίει, θέλει μια κάρτα για το κινητό του, δεν αντέχει άλλο, θέλει ένα πακέτο τσιγάρα, θέλει μια καθαρή μπλούζα, πεινάει.
Αυτοί οι άνθρωποι, αυτού του κόσμου, δεν θα ακούσουν κανένα ευχαριστώ από τους “άλλους”.
Ούτε ζητάνε κανένα ευχαριστώ για τα αυτονόητα.
Πήραν όμως το ευχαριστώ των προσφύγων.
Μικρά σημειώματα, γραπτά μηνύματα, φιλίες ζωής γεννημένες μέσα στον θάνατο.
Την αγκαλιά των παιδιών τους.
Το χαμόγελο.
Κι η αγκαλιά αυτή είναι αλληλεγγύη.
Και το χαμόγελο αυτό είναι αντίσταση.
Μπορεί και να μας νίκησαν. Αλλά έχουν ήδη χάσει.
https://www.facebook.com/nobordersnetwork/photos/a.660787423989153.1073741828.657905327610696/1038856926182199/?type=3&theater